Stuyck, Jean

Annnelies Focquaert

Jean (Jan Juliaan) Stuyck studeerde bij Edgar Tinel aan het Lemmensinstituut in Mechelen en behaalde er in 1901 het diploma derde graad (uitgangsdiploma) met onderscheiding. In 1903 volgde hij Thomas Vincent Parks op als organist van de Redemptoristenkerk St Joseph's in Dundalk (Ierland), maar hij bleef er slechts tot 1905. In dat jaar werd hij muziekleraar aan het O.-L.-Vrouwcollege van de Jezuïeten in Antwerpen en organist van de bijhorende O.-L.V.-kerk. Intussen waren bij Faes in Antwerpen zijn eerste pianowerken verschenen: een Valse-impromptu en Remembrance (opus 2).

Zoals vele Antwerpenaren vluchtte hij bij het uitbreken van WOI naar het buitenland, in zijn geval: Ierland. Op 12 januari 1915 gaf hij een orgelrecital in de 'Unitarian Church' in Dublin, waar hij toen verbleef. Verschillende bronnen vermelden dat hij in Dublin van 1914 tot 1919 ook organist was van de St. Nicholas Pro-Cathedral, maar iets gelijkaardigs wordt eveneens vermeld voor een andere Vlaamse organist op de vlucht, Firmin Van de Velde (1912 tot 1919).

Na de oorlog nam Stuyck zijn functies in Antwerpen weer op. In het Jubelalbum Aloys Desmet verschenen enkele koorwerken van zijn hand. In 1954 ging hij op pensioen; een jaar later ontving hij het kruis 'Pro Ecclesia et Pontifice', de hoogste kerkelijke onderscheiding voor leken.

Jean Stuyck schreef in zijn jeugdjaren pianomuziek, zoals een Valse (opus 6), opgedragen aan Arthur Meulemans) en later vooral koor- en orgelwerken: een Ave Maria opus 10 voor gemengd koor en orgel, Romance en Légende opus 20 (orgelwerken uitgegeven in 1936 als supplement bij Musica Sacra, opgedragen aan de Jezuïet Fr. Clinckaerts), O Salutaris voor twee gemengde stemmen en orgel (1913), Jesu dulcis memoria (id.), en enkele missen. Over de Toccata opus 21 voor orgel, verschenen bij De Ring in 1938, schreef The Musical Times een kritische noot: "J. Stuyck's Toccata makes a good start with lively movement and pleasant diatonic slashes, but takes the wrong turning in the middle section, where the toccata style is dropped for a meno mosso rather conventionally chromatic. The main theme is resumed with added sonority (though the R.H. octaves ff at the top of the keyboard are a mistake, surely); the grandiose ending, though effective, is like the meno mosso, out of the picture. A modern toccata ought to be consistently brilliant."